Jaka stal służy do produkcji przekładni i kół zębatych?
Przekładnie mechaniczne są podstawowym elementem wielu urządzeń, pozwalającym na dostosowanie charakterystyki ruchu obrotowego uzyskiwanego dzięki pracy jednostki napędowej do istniejących potrzeb, jeżeli chodzi o liczbę generowanych obrotów oraz wartość powstającego momentu obrotowego. Dla ich trwałości jednym z czynników o kluczowym znaczeniu ma jednak gatunek stali, który został użyty do ich produkcji. Przekonajmy się, dlaczego jest to ważne i sprawdźmy, co trzeba brać pod uwagę przy jego wyborze.
W jaki sposób zużywają się koła zębate?
Działanie kół zębatych polega na przenoszeniu momentu obrotowego za pośrednictwem nacisku mechanicznego występującego między współpracującymi powierzchniami uzębienia koła napędzającego oraz napędzanego. W czasie pracy dochodzi także do połączenia ciernego między obydwoma elementami. Eksploatacja przekładni mechanicznej będzie więc oznaczała pojawianie się zużycia ściernego na powierzchni zębów, mogącego przejawiać się powstawaniem bruzd, nierówności oraz odkształceniami plastycznymi materiału. Problemem jest także występowanie zużycia adhezyjnego następującego w wyniku sczepiania się materiału np. przy tzw. zrastaniu tarciowym. Wśród zachodzących procesów będzie też tzw. scuffing, będący połączeniem adhezji i zużycia ściernego oraz zużywanie się przez utlenianie, jak również zużycie zmęczeniowe np. przez pękanie w wyniku utrzymujących się naprężeń. Możliwe jest też łuszczenie się oraz zużycie gruzełkowe nazywane pittingiem.
Jakie materiały mogą ograniczać zużywanie się kół zębatych?
Sposobem na zmniejszenie zużycia kół zębatych, a jednocześnie zapewnienie im odpowiedniego poziomu odporności na pojawiające się obciążenia jest wykorzystywanie właściwie dopasowanych do warunków pracy gatunków stali. Projektanci konstruujący przekładnie muszą więc uwzględniać wiele czynników, które będą oddziaływały na konkretny element i wybierać stopy, których skład i charakterystyka pozwolą na sprostanie wymaganiom. Kluczowymi parametrami jest zwykle wytrzymałość na rozciąganie, granica plastyczności, moduł sprężystości, wytrzymałość zmęczeniowa w kontakcie i zginaniu, oraz twardość. W zależności od sytuacji może to być popularna stal konstrukcyjna C45, ale także stale chromowo-molibdenowe czy chromowo-wanadowe. Istotna może się też okazać możliwość hartowania i utwardzania powierzchniowego przez azotowanie, nawęglanie bądź nanoszenie powłok z węglików. W niektórych zastosowaniach mogą być potrzebne stale nierdzewne.